Vandaag precies 2 jaar geleden

Na precies 2 jaar nog even het verhaal.

Vandaag precies 2 jaar geleden op 10 juli 2015 veranderde mijn leven drastisch. Ik had wat passage-klachten met eten en er was een vernauwing te zien op de foto en kreeg daarom een gastroscopie onderzoek. Het konden verschillende oorzaken zijn, maar daarnaast kon het ook slokdarmkanker zijn. Maar gezien mijn jonge leeftijd werd die kans maar op 5-10 % geschat. Na het onderzoek bleek dus mijn ergste nachtmerrie waarheid te worden en bleek ik dus de pech te hebben om toch bij die 5-10 % te zitten. Dan stort ineens je hele wereld in. Maar de chirurg gaf goede hoop en vertelde dat het vaak in combinatie met chemo en bestraling goed te opereren is en zo geschiede dus. De maanden augustus en een gedeelte van september kreeg ik een chemokuur samen met dagelijks bestraling. Op zondag 15 november 2015 moest ik me melden in het ziekenhuis en op maandag 16 november onderging ik een zware 8 uur durende operatie waarbij 15 cm slokdarm en mijn halve maag werd verwijderd. Wakker wordend op de intensive care aan allerlei slangen, stekkers en monitoren werd verteld dat de operatie geslaagd was. Na 4 dagen op de intensive care mochten er wat apparaten af en mocht ik naar een gewone kamer. Normaal gesproken mag je bij deze operatie na 8-9 dagen naar huis, maar bij mij dus niet. Bij mij wilde de naad slokdarm/maag niet meewerken en deze bleef lekken waardoor ik dus uiteindelijk ruim een maand moest blijven. Een maand lang geen eten en geen drinken door mijn mond, maar kreeg sondevoeding via een slangetje in mijn buik en door mijn neus en mocht alleen maar mijn lippen nat maken met een ijsklontje zonder het vocht door te slikken. Het zware van die maand was dat mijn buurman op de kamer lekker aan de bouillon en aardappels met vlees zat en ik het alleen maar mocht ruiken. Dan komt de chirurg na bijna 2 weken de kamer op met het op dat moment goede nieuws dat ze de uitslag binnen hadden van de verwijderde tumoren en dat ik helemaal clean en vrij was van kanker. Mijn geluk kon niet op en zag de toekomst weer zonnig in. Uiteindelijk in de tweede helft van december 2015 ontslagen uit het ziekenhuis. Thuis wachtte mij een warm welkom en het huis was vrolijk versiert. Helaas mocht ik nog niet zelfstandig eten en had ik nog steeds dat slangetje in mijn buik met op mijn rug een rugzak met voedingspomp. Dit zou ca. 6 weken duren. Uiteindelijk van alle slangetjes af mocht ik in maart 2016 naar OCA en echt beginnen met het revalidatie programma. Ergotherapie, psycholoog, fysiotherapie, ontspanningstherapie enzovoort. Dit heeft uiteindelijk maanden geduurd. Na een tijd begon en kon ik weer genieten van het leven. Alles ging stapje voor stapje steeds beter en kreeg weer zin in het leven. Dan vanaf maart 2017 begin ik af te vallen en voel ik me vaak niet goed. Dit blijft aanhouden en in april 2017 laat de arts een PET-scan maken. De uitslag die we dan te horen krijgen is de grootste nachtmerrie die je maar kan bedenken. De kanker is terug met uitzaaiingen op 3 plaatsen, en er kan niks meer aan gedaan worden. Dan krijg je ineens te horen dat je nog maar ca. 2 jaar te leven hebt. Op dat moment stort je hele wereld in !!!! Kortom waren de afgelopen 2 jaar al ontzettend zwaar, maar komt er een nog zwaardere tijd ons tegemoet. Gelukkig kunnen we zeggen, en hebben we het inmiddels ook al ondervonden, dat we ontzettend veel steun van familie en vrienden krijgen wat mij en vooral ons de kracht geeft om te vechten en vooral te genieten van de tijd die ons nog rest. We hebben sowieso nog een paar doelen en wensen die we willen bereiken en waarmaken, waar we er inmiddels ook al een paar van gerealiseerd hebben dankzij familie en vrienden. Inmiddels slaat het traject met chemo redelijk goed aan, dus als het zo blijft doorgaan met deze bloeduitslagen, krijg ik waarschijnlijk meer tijd op deze aardbol. 

Dus "opgeven is geen optie" en "we'll keep on fighting till the end" !!!