De eerste klap in 2015 !!

Het begon ongeveer in april 2015 met passageklachten tijdens het eten. In eerste instantie dacht de huisarts aan maagproblemen en kreeg ik maagtabletten. Maar de klachten werden steeds erger en uiteindelijk gingen we een röntgenfoto maken. Op de foto was een vernauwing te zien maar zat half achter de lever waardoor op de foto niet alles duidelijk zichtbaar was. Toen werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gastroscopie. Dus op donderdag 9 juli 2015 was het zo ver, het eerste gesprek met de maag- lever- darm arts. Deze vertelde wat de mogelijke oorzaken konden zijn en als laatste vertelde hij ons dat er ook een kans was van 5-10 % dat het slokdarmkanker kon zijn. Vrijdag 10 juli kreeg ik dus het eerste onderzoek, de gastroscopie, zo'n heerlijke slang door mijn keel, ( niet heerlijk dus ) er werd verteld dat er een druppel bloed mee kon komen en ik die misschien zou proeven. Toen de specialist begon met die slang en ik het best lang vond duren zag ik de tafel waar ik op lag langzaam rood kleuren, toen kwam er al wat angst naar boven. Uiteindelijk was de specialist klaar en had 8 kweekjes weggenomen toen hij vertelde dat hij even mijn vrouw erbij ging roepen. Toen kwam er nog meer angst naar boven en toen we uiteindelijk compleet waren vertelde hij dat het niet goed was en dat het voor 95 % slokdarmkanker was. Op dat moment zakt de grond onder je vandaan en stort je hele wereld in omdat je dat verschrikkelijke woord kanker hoort. Maar met nog 5 % hoop gingen we de daaropvolgende onderzoeken in. Er werden de dagen daarop scans en echo's gemaakt waaruit dus werd bevestigd dat het inderdaad slokdarmkanker was. Toen begon de strijd tegen die verschikkelijke ziekte. De specialist vertelde wel dat er een grote kans was dat als de behandelingen die gingen volgen goed zouden verlopen er een goede kans op genezing was. Het nadeel was echter wel dat dit maar 1x tot de mogelijkheden behoorde en als het na deze behandelingen weer terug zou komen er geen kans op genezing of behandeling meer was. Maar daar dachten we op dat moment niet aan en dachten alleen aan de woorden dat er nu grote kans op genezing was. De behandelingen bestonden uit, bestraling, chemo en als laatste een zware 8-9 uur durende operatie. Deze uitspraak bracht wel een sprankje hoop. Onderweg vanuit het ziekenhuis gingen we naar mijn ouders om dit te vertellen. Dit was natuurlijk een moeilijk moment, hoe vertel je je ouders dat je die verschrikkelijke ziekte hebt. De klap kwam inderdaad hard aan maar uiteindelijk pakte we het goed op en besloten we samen de strijd aan te gaan. Dit alles kregen we een paar dagen voordat we op vrijdag 17 juli voor 4 weken op vakantie naar Spanje zouden gaan te horen met de door mij inmiddels speciaal geprepareerde bedrijfsbus zodat alles praktisch ingeladen kon worden. Na eerder overleg met de specialist mochten we toch nog een 1 week op vakantie en zou ik me op dinsdag 28 juli moeten melden in het ziekenhuis. Maar de chirurg die ik op 28 juli zou spreken was op vakantie en ik moest voor de zekerheid op vrijdag 24 even contact opnemen met het ziekenhuis over die afspraak. Met allerlei gedachten door me heen dat dit het einde van mijn leven was, en we toch nog een keer met onze vrienden op vakantie wilde, en we allebei vonden dat 1400 km rijden in deze situatie niet zo'n goed idee was, belde we woensdagavond 15 juli onze vrienden Yswald en Marielle dat ze meteen langs moesten komen. Bij hun kwam het hele verhaal ook als een klap aan. We besloten dus niet met de auto op vakantie te gaan en besloten toen om vliegtickets te boeken. Zo vlak voor vertrek zijn de tickets natuurlijk vrij prijzig maar dat maakte ons op dat moment niet uit. De gedachte dat dit misschien wel onze laatste vakantie kon zijn overheerste. Zo gezegd zo gedaan, alles geregeld en geboekt. Vrijdag 17 juli begon dus nog een heerlijke vakantie met ook wel dubbele gevoelens, maar we gingen toch proberen er van te genieten. Mede door onze directe vrienden waar we elk jaar mee naar dezelfde vakantielocatie gaan en de kennissen die we 1x per jaar op diezelfde camping in Blanes zien lukte dit aardig. Op vrijdag 24 juli belde ik zoals afgesproken het ziekenhuis en deze vertelde dat de afspraak eventueel een week later kon. Dit klonk als muziek in mijn oren en wilde ik natuurlijk ook langer in Spanje blijven en ging ik dus de tickets omboeken naar vrijdag 31 juli, wat wederom zeer prijzig was. Maar op zulke momenten speelt geld geen rol, we dachten alleen maar aan het zolang mogelijk kunnen genieten met onze vrienden nu het nog kon.  Eenmaal weer thuis hadden we op dinsdag 4 augustus een afspraak met de chirurg. We bespraken het traject en dat was 6 weken lang 5 dagen per week bestraling en elke week 1x chemotherapie. Daarna zou mijn lichaam 8 weken moeten rusten en zou ik op 15 november opgenomen worden en op 16 november geopereerd worden. Na de 6 weken van bestraling en chemo's hadden we dus 8 weken om hiervan bij te komen. In die 8 weken hebben we wanneer het enigszins kon verschillende uitstapjes gemaakt. Zo werden we ook uitgenodigd door mijn oom en tante om een paar dagen naar de Ardenne te komen waar op dat moment ook mijn ouders waren. Hele gezellige tijd gehad, we zaten in Durbuy. Aangekomen in november begon op 16 november de 8-9 uur durende operatie. Alles was goed verlopen en er werd 15 cm slokdarm verwijderd en ca. een halve maag werd verwijderd. Na de operatie kwam ik op de intensive-care te liggen en na 4 dagen mocht ik naar een kamer op de afdeling chirurgie. De man die er al lag vertelde dat hij 8 dagen geleden hetzelfde had ondergaan en dat hij morgen, de 9e dag dus, al naar huis mocht. Ik weet nog dat ik dacht, yesss, over paar dagen al naar huis. Dit bleek echter zwaar tegen te vallen want IK had dus de pech dat de aanhechting van de slokdarm naar de maag bleef lekken. Conclusie was dat er nog niks door mijn mond genuttigd mocht worden zolang die lekkage er was. Dus mijn eten kreeg ik doormiddel van een pompje via een slangetje rechtstreeks in mijn dunne darm en mocht ik enkel mijn lippen nat maken met een ijsklontje op een stokje en mocht ik zelfs het water van dat klontje niet doorslikken. De zware verdoving die ik via mijn rug kreeg toegediend mocht er maar maximaal 6 dagen blijven zitten en moest er toen uit, daarna gingen ze over op injecties morfine. Dit heb ik geweten, deze werkte niet zo goed als die eerste verdoving en heb heel erg veel pijn gehad, zoveel pijn dat ik momenten had dat ik het bijna wilde opgeven. Gelukkig mocht mijn vrouw elke dag al heel vroeg komen om me bij te staan want anders had ik die weken nooit getrokken. Toen kwam na 2 weken de chirurg langs en had de uitslag. Deze was het mooiste wat we op dat moment konden krijgen, ze vertelde dat ze alles weg hadden kunnen halen en dat ik helemaal clean was van kanker. Op dat moment spring je spreekwoordelijk een gat in de lucht. Maar we waren nog niet het ziekenhuis uit want de lekkage bleef maar aanhouden. Na een kleine maand ging gelukkig de lekkage steeds verder dicht en werden de lekkages minimaal. Na een kleine maand alleen maar een ijsklontje gehad te hebben en een kleine maand de geur opgesnoven te hebben van de buurman zijn boullion en biefstuk mocht ik uiteindelijk voor het eerst een waterijsje, een "RAKETJE".  Dit was zo'n genot en was er zo blij mee dat ik hem met tranen in mijn ogen heb genuttigd. HEERLIJK was dat. Dan weet je pas wat je al die tijd gemist hebt. Op 11 december mocht ik dan eindelijk naar huis en kwam ik in een prachtig versierd huis binnen. Eindelijk thuis waar de lange revalidatie kon beginnen. Ik mocht alleen nog maar af en toe een waterijsje en kleine beetjes water via de mond innemen en me niet te zwaar inspannen. De andere voeding kreeg ik nog steeds via dat slangetje in mijn dunne darm waardoor ik met een rugzak moest rondlopen en slapen. Na een 6 weken mocht dit er dan eindelijk uit waarna ik overstapte op drinkvoeding. In maart 2016 mocht ik me weer enigszins licht gaan inspannen en begon ik aan een traject van fysiotherapie onder begeleiding speciaal voor (ex) kankerpatienten en kwam ik onder behandeling bij een psycholoog. Door dit zware traject de laatste maanden was ik inmiddels 20 kg afgevallen en conditioneel heel ver verzwakt en zat het psychisch ook niet lekker, dus daar werd hard aan gewerkt. Inmiddels had ik doordat ik genezen was verklaard ook een doel gesteld, dit was namelijk mee te gaan doen met de Alpe d'HuZes 2017 editie en wilde ik minimaal 1x de top te bereiken. Vol goede moed liepen we door 2016, psycholoog, fysiotherapie, alles liep volgens plan. Die zomer van 2016 zijn we zelfs nog 3 weken naar Spanje geweest terwijl we in 2015 zelfs nog dachten dat het toen misschien wel de laatste keer kon zijn. Aangekomen in maart 2017 ging het niet goed met me en begon ik wat dingen te merken en voelen. Ook ging ik steeds meer afvallen en inmiddels 40 kg afgevallen woog ik nog maar 70 kg. Dit en nog wat andere dingen baarde de huisarts zorgen en werd ik inmiddels in begin april aangekomen weer doorverwezen naar het ziekenhuis. Weer een aantal onderzoeken en scans waren het gevolg. Nu maar hopen dat de slokdarmkanker niet terug is en dat dit wat anders blijkt te zijn.

Wordt vervolg.