Chemo, bloedtransfusie, oppassen en Port-a-Cath plaatsen

We beginnen op woensdag 17 januari, bloed prikken en afspraak met de oncoloog. Het was een beetje een raar gesprek deze keer, althans ik kreeg er een raar gevoel bij. Hij was deze keer niet zo opgewekt als anders. Uit het bloedonderzoek bleek dat er iets niet goed was met de leverfunctie, maar hij dacht dat het misschien te maken had met de bestralingen die ik op 23 december afgerond had. Hij wilde me voor nu diverse onderzoeken besparen en het volgende bloedonderzoek afwachten. Ook begon ik over de verschillende reizen die we dit jaar willen maken en dat er dan zo nu en dan een chemokuur verzet moest worden. Dit was geen probleem zei hij en maakte toen de opmerking dat het verstandig was om dit in 2018 NOG te doen. Toen kwam bij mij de vraag naar boven, WAT weet hij van 2019 ??     Die leverfunctie en die laatste opmerking baren me nu wel een beetje zorgen.                                                                                                   Donderdag 18 januari hadden we een afspraak met de chirurg over het plaatsen van de Port-a-Cath, kleine operatieve ingreep van ca. 30-45 minuten als alles goed gaat. Een afspraak voor de anesthesie en de operatie werd ingepland.                                                                                                     Vrijdag 19 januari was het weer tijd voor een chemo-cocktail, melden om 10:00 uur en als het goed is voor de laatste keer een infuus proberen te plaatsen, na 2x prikken lukt het de 3e keer wel en konden we beginnen en gingen we om 19:00 uur weer naar huis.                                                   Dinsdag 23 januari hadden we de afspraak bij de anesthesist en bij de verpleegkundige. De anesthesist vertelde dat er vele waardes in het bloed veel te laag waren voor de operatie. Dus er werd een kleine bloedtransfusie voorgesteld.                                                                                          Donderdag 24 januari werd er bloed geprikt en bloed besteld en op vrijdag 25 januari kreeg ik het bloed toegediend. Na die paar heftige dagen hadden we die vrijdagavond ook iets leuks voor de boeg, oppassen op onze kleindochter Sophia, even alle ellende vergeten en genieten van onze kleindochter.                                                                                             Maandag 29 januari was het dan zover, de Port-a-Cath operatie. Ik moest me om 11:30 uur melden in het ziekenhuis en zou om 13:00 geopereerd worden. Op de kamer kreeg ik zo'n mooi blauw jasje en zo'n sexy papieren boxershort aan, hahahaha. Om 12:45 uur werd ik opgehaald en naar de anesthesie gebracht. Daar aangekomen bleek dat ze eerst bloed moesten hebben ivm trombose-waarde of zoiets. Infuus werd geprikt en daar wilde ze meteen bloed van afnemen, maar zoals gewoonlijk lukte dat niet want er kwam geen bloed. Dus werd het bloed afnemen geprobeerd in mijn andere arm waar het wel lukte. Dus bloed was geprikt en toen wachten maar, uiteindelijk kregen ze om 15:05 uur de uitslag, dus de operatie begon ruim 2 uur later dan gepland, dan merk je pas dat wachten lang duurt. Ik werd met bed naar de operatiekamer gereden en op de operatietafel gelegd. Daar werden mijn armen en benen met riemen vastgelegd en kreeg ik een injectie en een kapje op mijn gezicht, vanaf die tijd weet ik niks meer totdat ik op de uitslaapkamer weer wakker werd. Het ontwaken uit de narcose verliep probleemloos, en als ik wilde kon ik meteen een waterijsje krijgen. Als jullie het eerdere verhaal van de slokdarm-operatie uit 2015 gelezen hebben dan weten jullie dat het waterijsje toen ook een speciale rol speelde, dus nam ik deze keer wederom graag dat ijsje aan. Het bracht weer een leuke herinnering naar boven. Het ijsje was ook deze keer heerlijk. Na het ijsje werd ik om ca. 16:30 uur weer naar de afdeling gebracht waar mijn vrouw na heel lang gewacht te hebben me opwachtte, en later kwamen mijn ouders ook nog op bezoek. Om de 30 minuten kreeg ik controle, saturatie, bloeddruk en temperatuur, en als het goed bleef en ik zou naar het toilet geweest zijn om te plassen dan zou ik diezelfde avond naar huis mogen. Om 21:00 uur moest ik naar het toilet, dus als ik bij het opstaan niet duizelig werd was dat het eerste goede teken, daarna naar het toilet gelopen en ja hoor, ik kon plassen, goed teken nummer 2 dus ik mocht die avond dus naar huis. Na 45 minuten op het papierwerk gewacht te hebben mocht ik gelukkig naar huis. Om 22:10 uur thuis aangekomen had mijn vrouw een heerlijk bed gemaakt beneden in de kamer want ik wist niet hoe het zou gaan als de verdoving uitgewerkt was en ik wilde natuurlijk mijn vrouw niet wakker houden s'nachts. Die nacht werd ik om 4:00 uur wakker van de pijn, dus zoals ze in het ziekenhuis gezegd hadden ging ik aan de paracetamol. Om 8:00 uur wederom 2 paracetamol, om 12:00 uur weer 2 stuks en om 17:00 uur weer 2. De pijn bleef die avond en werd steeds erger. Er kwam ook nog eens koorts bij dus s'nachts om 0:30 uur heb ik het ziekenhuis gebeld en gevraagd wat ik moest doen of wat ik in plaats van die paracetamol kon innemen. Nou had ik nog Tramadol liggen van eerdere klachten en dat is een soort Morfine, die mocht ik dus nemen en kijken of die de pijn wat deden minderen. Uiteindelijk gingen deze de volgende ochtend enigszins werken en werd rond 10:00 uur de pijn gelukkig wat minder en is inmiddels de temperatuur ook wat gezakt. Dit waren weer 2 weken waarin spanning, onzekerheid, plezier, blijdschap en pijn voorbij kwamen.